Van haar laatromaanse oorsprong heeft deze kerk nog haar achthoekige vieringtoren bewaard.

In 1842-44 werd de kerk grondig aangepast in een sobere neoclassicistische stijl volgens de plannen van Minard. Hij veranderde trouwens ook de oriëntatie. Het vroegere zuidertransept werd omgevormd tot portaalcomplex, met daaraan aanpalend de doopkapel. Men komt de kerk dus binnen in de vroegere viering. Het driebeukige schip is onder één zadeldak ondergebracht.

Het interieur is classicistisch. Het hoofdaltaar uit rond 1850 werd door Karel Bruggeman vervaardigd. Ook de zijaltaren en de preekstoel dateren uit die periode. De biechtstoelen zijn ouder: de oudste is 17e eeuws, de tweede dateert uit 1732.

De 18e eeuwse orgelkast bevat sinds 1956 een orgel door de firma Loncke.

In het koor is het plafond met fraaie plafondschilderingen versierd. Geert De Baets: 'Deze plafondschilderingen werden in 1961 vervaardigd door de Gentse kunstschilder Oscar Hooghe.' Van de schilderijen vermelden we 'Onze-Lieve- Vrouw schenkt scapulier aan Heilige Simon Stock' door Jozef Pauwels uit 1847, en 'Visioen van Sint-Hubertus' door Theodoor De Heuvel uit 1848.

Rob De Jaeger die ons corrigeert (waarvoor dank!!): De St-Adrianuskerk werd in de 19de eeuw niet opgetrokken in neoclassicistische stijl, maar in neo- Romaanse stijl. Het enige neoclassisistische element is een driehoekig fronton onder de vieringtoren. Het fronton moest wellicht dienen om de sporen van de afbraak van het oude koor te verbergen. Minard heeft geen meesterwerk afgeleverd want het fronton in combinatie met het veel te hoge zadeldak dat de westkant van de toren verbergt, hebben er voor gezorgd dat de kerk pas laat als beschermd monument werd opgelijst. Het zuidertransept heeft een (het enige) laat gotisch spitsboogvenster, getuige van een 15-de eeuwse verbouwing.'