Frits Schetsken: 'Midden 19de eeuw komt in Sint-Jans-Molenbeek de industrialisering op gang en groeit het dorp snel uit tot een industriële voorstad van Brussel. Er woont in die dagen een uitgebreide arbeidersbevolking, voornamelijk Vlaamstalig. Daardoor ontstaat er een nood aan nieuwe kerken en één daarvan is deze Sint-Remigiuskerk. Het is een creatie van architect Chrétien Veraart, een behangerszoon uit het Nederlandse stadje Bergen-op-Zoom, die na een opleiding aan de Brusselse Sint-Lucasschool zijn voornaam Willem verfranst tot Guillaume, maar zich ook vaak kenbaar maakt onder de naam Chrétien. Hij heeft stage gelopen bij Pieter Langerock, de Gentenaar die een groot pleitbezorger van de neogotische architectuur was. Veraart krijgt in 1907 de kans om deze kerk te bouwen en maakt er dan ook een puur neogotisch godshuis van, waarin de 13de-eeuwse Scheldegotiek doorklinkt. Enkele jaren later, in 1910, zal Veraart zich zelfs bekeren tot Belg, hij laat zich naturaliseren.

Bij binnenkomst stap je over een vloer van keramische tegels uit Jurbise. De ruimte is weids, met heel wat neogotisch meubilair en een aantal opvallende glasramen. De gebroeders Timmermans hebben de drie grootste in de jaren 1950 vervaardigd, waarvan Het Laatste Avondmaal op een van de foto's herkenbaar is. In het koor beelden de glasramen episodes uit het leven van Christus uit, in de zijbeuken heeft het Gentse atelier van Camille Ganton Defoin in de jaren 1930 dankzij mecenaat van de rijkere parochianen - wellicht de patroons van de lokale industrie - voor glazen afbeeldingen van Nicolaas, Augustinus, Melanie en Alena gezorgd. Allemaal Sinten, Alena nog de meest nabije, zij komt uit Dilbeek en sterft in 640 te Vorst, nadat lijfwachten haar een arm hebben afgehakt. Die lui waren door haar vader achter haar aan gestuurd, nadat hij had ontdekt dat zijn dochter tegen zijn zin toch naar de kerk ging. Toen het te laat was, liet pa zich alsnog dopen. Alena is hier alsnog in de kerk terechtgekomen.

Melanie is ook geen folksinger wier song is gestolen, maar een rijke Romeinse, wier eer wordt ontnomen. Ze wordt namelijk tegen haar zin uitgehuwelijkt aan haar neef. Ongetwijfeld een herkenbaar thema bij de huidige arbeidersbevolking van Molenbeek, maar die lieden komen hier niet binnen. Uit Melanies huwelijk spruiten twee spruiten voort, maar de kindjes sterven jong. Dat brengt een ommekeer in de houding van haar echtgenoot teweeg. Hij besluit voortaan van Melanie af te blijven, wat dan een Sint-Jozefshuwelijk heet. En beiden scholen zich fluks om van kapitalist tot socialist: hun slaven mogen vrij gaan waarheen ze willen, ze verkopen hun bezittingen en delen de opbrengst uit en met het overblijvende kleingeld stichten ze her en der wat kloosters. Melanie houdt het dan helemaal voor gezien en trekt zich terug in een kluis op de Olijfberg bij Jeruzalem. Haar man en haar moeder mogen haar elke vijf dagen even komen bezoeken, een mens kan niet zonder eten en tandpasta nietwaar?

Tussen al die neogotiek ontdek je in deze kerk nog twee 17de-eeuwse apostelbeelden en een 18de-eeuws offerblok met de grisaille (grijsschildering)de Opvoeding van Maria. Die komen allemaal uit een vroegere Sint-Annakapel, kringlooprecup dus. '

Français
English