Origineel stond hier een stuk van de lakenhallen.

Een deel van deze hallen werd afgebroken om plaats te bieden voor de Grote Raad, de hoogste rechtsinstantie van de Nederlanden.

De flamboyante laatgotische versieringen (let op de overvloed van versieringen op de gevel) doen denken aan het gotische stuk van de gevels van het stadhuis van Gent (dat enkel jaren daarvoor aan het brein van Keldermans en de Waghemakere ontsproot). Net zoals in Gent, moest echter de bouw na enkele decennia gestaakt worden.

Tussen 1900 en 1911 werd het gebouw verder afgewerkt in neogotische stijl door Ph. Van Boxmeer en P.Langerock.

Patrick Veys: 'dit is inderdaad het stadhuis van Mechelen maar het vroegere stadhuis is het huidige postkantoor op de grote markt en het vorige was het huidige schepenhuis en dat was het gebouw van de grote raad, dus niet het huidige stadhuis.'

Frits Schetsken: 'Als de Mechelse bouwmeester Rombout II Keldermans in 1526 opdracht krijgt om een paleis te bouwen voor de Grote Raad, het hoogste rechtscollege tijdens de Habsburgse monarchie, wordt de noordelijke vleugel van de lakenhalle langs de Befferstraat daarvoor afgebroken. Wanneer de nieuwbouw echter tot op halve hoogte van de eerste verdieping reikt, valt de bouw in 1547 stil. Deels omdat keizer Karel V niet over de brug kwam met de beloofde 6000 gulden als bijdrage voor de bouw, deels doordat de ontploffing van de Zandpoort een groot deel van de stad aan deze kant vernielde, zodat er even wat anders te doen was dan een paleis bouwen. De raadsheren gaan voorlopig vergaderen in het hof van Savoye, het paleis van de in 1530 overleden landvoogdes Margaretha van Oostenrijk.

Het onafgewerkte paleis wordt vanaf 1551 verdeeld in percelen en verkocht aan particulieren, die tussen de reeds gereedgekomen pilaren en muren nieuwe huizen laten bouwen om die te verhuren.

Eind 19de eeuw wil minister Jules Vandenpeereboom het gebouw laten afwerken om er een nieuw post- en telegraafkantoor in te huisvesten, waarbij het interieur aan de nieuwe functie zal worden aangepast, terwijl voor het uiterlijk de 16de-eeuwse plannen worden gevolgd. Stadsarchitect Philippe Van Boxmeer en de in Leuven gevestigde Gentenaar Pieter Langerock klaren de klus in Euville- en Balzacsteen tussen 1900 en 1911. Maar wanneer het gebouw bijna klaar is, komt er in 1912 een ruil tussen het Mechelse stadsbestuur en het Ministerie van Spoorwegen, Post en Telegrafie. Daarbij verhuist de post naar het voormalige stadhuis De Beyaert en betrekt het Mechelse stadsbestuur het nieuwe neogotische paleis, dat op 8 juni 1914 als stadhuis wordt ingewijd.

Boven de deur naar het balkon zit Karel V. Hij beloofde samen met het Mechelse stadsbestuur het oorspronkelijke bouwproject te financieren, al weten we intussen dat hij zijn aandeel nooit betaalde. Boven de poorttravee aan het binnenplein staat in een nis Margaretha van York, weduwe van Karel de Stoute, die na de dood van haar man Mechelen tot haar residentie maakte. (zie foto bij nr.4 – Mechelen Stadhuis) Dit beeld van Hendrik van Eygen uit ca. 1930 was oorspronkelijk bedoeld voor de gevel van de stadsschouwburg.

Binnen in dit deel van het stadhuis zijn op het gelijkvloers een ontvangstzaal met een neogotische schouw en de Keldermans- ofwel Kolommenzaal, die nu als feestzaal wordt gebruikt. Boven is er de trouwzaal en de raadszaal met twee neogotische schouwen met telkens twee nissen, waarin beelden staan van enerzijds het aartshertogenpaar Albrecht en Isabella en anderzijds keizer Karel V en Margaretha van Oostenrijk. Bovendien hangt in dit stadhuis nog een 16de-eeuws wandtapijt van de Slag van Tunis, geweven in Brussel voor Antoine Perrenot de Granvelle, de eerste kardinaal van Mechelen. Die slag op 1 juni 1535 ging tussen de Ottomanen van Barbarossa die Tunis hadden ingenomen en een groot leger van Karel V, die vanzelfsprekend won, anders maak je er geen tapijt van. '